The Cursed Child

Το πιο πολυαναμενόμενο 8ο βιβλίο της σειράς του Χάρι Πότερ ήρθε για να μας κάνει να ουρλιάξουμε, να γελάσουμε, να κλάψουμε, να νιώσουμε έτσι φευγαλέα πως πήραμε τη δόση μας από νέες ιστορίες με τον αγαπημένο μας μάγο, κι ας πρόκειται απλά για ένα ακόμα fan fiction, κι ας είναι σε μορφή σεναρίου, μας αρκεί που το επέβλεψε η βασίλισσά μας και της άρεσε!
Όταν το πήρα στα χέρια μου ξεκίνησα να το διαβάζω άμεσα, στη μέση του δρόμου καθώς πήγαινα στην τράπεζα. Ξεκινάει με το τελευταίο κεφάλαιο των Κλήρων, που εκτυλίσσεται στο σταθμό τους Κινγκς Κρος, στην αποβάθρα 9 3/4, όταν τα παιδιά του Χάρι και των φίλων του ετοιμάζονται να επιβιβαστούν στο Χόγκουαρτς Εξπρές για να πάνε στο σχολείο. Είναι μάλιστα η πρώτη χρονιά του μικρότερου Πότερ, του Άλμπους, και έχει ένα άγχος για το επίθετο που κουβαλάει, για τον κοιτώνα που θα μπει, για το αν θα κάνει φίλους και για τόσα άλλα.

Κι έπειτα η ιστορία συνεχίζεται από εκεί (κάπου εδώ σε πιάνει ένας ενθουσιασμός, μια συγκίνηση, είσαι για άλλη μια φορά πάνω στο Χόγκουαρτς Εξπρές και κατευθύνεσαι προς το παλιό μεσαιωνικό κάστρο). Η Ρόουζ και ο Άλμπους ψάχνουν να βρουν πού θα καθίσουν, έχοντας υπόψιν τους πως οι γονείς τους γνωρίστηκαν αυτήν ακριβώς τη μέρα, σε αυτό ακριβώς το τρένο, κι έγιναν φίλοι για πάντα. Έτσι κάπως γνωρίζεται ο Άλμπους με τον Σκόρπιους Μαλφόι, τον νέο καλύτερό του φίλο. Και από εδώ και πέρα τα πράγματα γίνονται κάπως περίεργα για τον μικρό γιο του Χάρι Πότερ που κάνει παρέα με τον μοναδικό γιο του Ντράκο Μαλφόι. Τόσο περίεργα που πλέον ο Άλμπους νιώθει σαν να είναι πράγματι ένα καταραμένο παιδί!

Το ότι είναι σενάριο δεν με κούρασε στιγμή, ίσως μάλιστα να έκανε ακόμη πιο εύκολη την ανάγνωσή του στα αγγλικά (το διάβασα τόσο γρήγορα που εντυπωσίασα ακόμα κι εμένα!). Ούτε που ξέρω πόσες στιγμές φώναξα ΤΙ???, ΘΕΕ ΜΟΥ!!!, και πόσες χαμογέλασα, συγκινήθηκα, μέχρι που δάκρυσα κιόλας στο τέλος και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πόσο τέλειο είναι τελικά να διαβάζεις Χάρι Πότερ για πρώτη φορά, ακόμα κι έτσι, σε υποκατάστατο. Επιστρέφουν πολλοί από τους αγαπημένους μας ήρωες (πολλοί περισσότεροι απ' όσους πάει το μυαλό σας) και η ιστορία είναι γεμάτη εξελίξεις και ανατροπές, με επίκεντρο τη σχέση πατέρα-γιου, που όμως όπως πολύ σωστά λέει ο Χάρι κάποια στιγμή, ο ίδιος μεγάλωσε χωρίς πατέρα και αναπόφευκτα δεν ξέρει τι του γίνεται στον συγκεκριμένο τομέα. Γι' αυτό και τα κάνει όλα λάθος με τον Άλμπους που σε γενικές γραμμές θα λέγαμε πως περνάει μια δύσκολη εφηβεία. Ο Σκόρπιους από την άλλη είναι ένα φοβερό παιδί, είναι nerd μέχρι το κόκαλο, αστείος, πανέξυπνος και πολύ καλός φίλος. Θα μπορούσαμε όμως να πούμε πως είναι κι αυτός λίγο "καταραμένο παιδί", μια και είναι γιος του Ντράκο Μαλφόι και δεν του μοιάζει ούτε στο μικρό του δαχτυλάκι. Κλείνοντας το βιβλίο ήθελα απλά να το ξαναρχίσω από την αρχή, ή ακόμα καλύτερα όλη τη σειρά και εννοείται πως θέλω σαν τρελή να δω το θεατρικό!!

Και λίγα ΣΠΟΪΛΕΡ για εσάς που το έχετε διαβάσει:

Πρώτο μεγάλο σοκ όταν ο Άλμπους μπαίνει στο Σλίθεριν, ο γιος του Χάρι Πότερ στο Σλίθεριν!!! Ωραία εξέλιξη όμως, άλλωστε και ο Σνέιπ Σλίθεριν ήταν και ήταν ο πιο γενναίος άντρας που γνωρίσαμε ποτέ μας! Κι επιπλέον είναι και χάλια στο Κουίντιτς. Ο γιος του Χάρι και της Τζίνι! Shame!

Αδιανόητο μου φαίνεται που ο Άλμπους δεν ανυπομονεί να πάει στο Χόγκουαρτς, πώς είναι δυνατόν να μη θέλει κανείς να βρίσκεται διαρκώς στο Χόγκουαρτς!!! Αλλά εντάξει, καταλαβαίνω πως είναι δύσκολο να φτάσει τη φήμη του πατέρα του και του μεγάλου του, "νορμάλ", αδερφού.

Η Ερμιόνη γίνεται Υπουργός Μαγείας! Θεέ μου!!! Θα μου πείτε ήταν η πιο έξυπνη και τα λοιπά, αλλά Υπουργός;; 

Και ήταν καιρός να κλείσουν και οι τρύπες με τις χρονομηχανές (και να καταστραφούν και όσες απέμειναν). Και το καταλαβαίνω πως ο Σέντρικ ήταν αδικοχαμένος και τζάμπα έφυγε και τα λοιπά, αλλά ΑΛΗΘΕΙΑ, δεν σκέφτηκε κανείς, ΚΑΝΕΙΣ, να γυρίσουν πίσω στο χρόνο και να σώσουν τον Φρεντ;;; ΤΟΝ ΦΡΕΝΤ, ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ, ΤΟΝ ΦΡΕΝΤ!!!!! 

Μαθαίνουμε και πως πέθανε η θεία Πετούνια, λυπήθηκα, αλήθεια. Όχι πως περίμενα να παίζει στο θεατρικό, αλλά λυπήθηκα (και η σκηνή με την επίσκεψή τους στον τάφο των γονιών του Χάρι ΠΟΣΟ συγκινητική!!!) 

Η κυρία με τα γλυκά στο τρένο, WTF!!!! Τι απίστευτη αποκάλυψη ήταν αυτή, ακούς εκεί τρολ!!! Ποιος να το 'λεγε, νομίζω δεν ασχολήθηκε ποτέ κανείς μαζί της, και κακώς!

Διαβάζω στο buzzfeed πως είχε πλάκα που πειράζανε τον Σκόρπιους πως είναι ο γιος του Βόλτεμορτ και ποια θα πήγαινε με τον Βόλτεμορτ. αλλά αλήθεια, πίστεψε κανείς μας πως η Μπέλατριξ δεν θα του χάριζε και την ψυχή της αν της το ζητούσε; Ή πως ο κόσμος δε θα έκανε σεξ επειδή "ήταν παιδικά βιβλία". Παρόλα αυτά, αρκετά κουλό το γεγονός πως του έκανε και παιδί, τη Ντελφίν! Η ύπαρξή της πάντως γενικά ήταν αρκετά περίεργη και όσο χρειάζεται μυστήρια για να κάνει την ανατροπή στο τέλος, από εκείνες τις ανατροπές που ξεπηδούσαν στα βιβλία της σειράς και μας αφήνανε με το στόμα ανοιχτό. Όχι, μπράβο σε αυτόν που το σκέφτηκε!

Εύκολο σαν σκεπτικό γενικά το "επιστροφή στο χρόνο και αλλαγή των πάντων" και ξανά μανά το ίδιο και χειρότερες εξελίξεις και απόλυτη καταστροφή και τα λοιπά, αλλά είναι θεατρικό και το θεωρώ καλό σαν σκεπτικό. Μου άρεσε που σε όλες τις εκδοχές ο Ρον και η Ερμιόνη κατέληγαν να αναρωτιούνται γιατί δεν είναι μαζί και Ω ΘΕΕ ΜΟΥ, στην εκδοχή όπου έχει επικρατήσει ο Βόλτεμορτ και πεθαίνουν μαζί, Ω ΘΕΕ ΜΟΥ!! Και που βρίσκουν και τον Σνέιπ. Ω ΘΕΕ ΜΟΥ!!!!!!!!!! 

Στον Χάρι δεν μπορώ να συγχωρέσω που είπε στον γιο του ότι ευχόταν να μην ήταν γιος του, δεν μπορώ να φανταστώ λογικό γονιό να λέει κάτι τέτοιο, και ακόμα χειρότερα που απείλησε την ΜακΓκόναγκαλ και της χτύπησε και το ότι δεν έχει παιδιά. Αυτά δεν τα δέχομαι (για όσους δεν ξέρουν, η ΜακΓκόναγκαλ έχει υπάρξει και παντρεμένη και έχασε νωρίς τον άντρα της πριν προλάβουν να κάνουν παιδιά).

Το ότι συναντήσαμε ξανά την Άμπριτζ θεωρώ πως ήταν χειρότερο κι από το ότι επικράτησε ο Βόλτεμορτ σε αυτό το εναλλακτικό σύμπαν (και το ότι ο Σέντρικ κατέληξε θανατοφάγος καθόλου απίθανο, ο Φρεντ ποτέ δε θα κατέληγε έτσι!! Αλλά πού να σας κόψει να πάτε να σώσετε αυτόν!!)

Η επιστροφή σύσσωμης της παρέας στο Γκόντρικς Χόλοου τη νύχτα που σκοτώθηκαν οι γονείς του Χάρι, ήταν Ω ΘΕΕ ΜΟΥ, τόσο συγκινητική, δεν ξέρω πώς άντεξε ο Χάρι και έμεινε εκεί, δε νομίζω πως θα μπορούσα να το κάνω, και να ξέρει πάντα πως ήταν εκεί και πως θα μπορούσε να τα αλλάξει όλα και να σώσει τους γονείς του και την παιδική του ηλικία... Αχ....

Ίσως κάποια πράγματα να ήταν πράγματι τραβηγμένα, αλλά σε γενικές γραμμές δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ πως είναι το σενάριο ενός θεατρικού, πως δεν είναι μυθιστόρημα και πως εξυπακούεται πως κάποια πράγματα θα είναι αρκετά διαφορετικά. Δε με πείραξε, ας βγάλουν κι άλλες μικρές ιστορίες με την οικογένεια του Χάρι κι ας είναι και άρλεκιν :Ρ

Εσάς πώς σας φάνηκε;;

5 σχόλια

  1. Δεν μου άρεσε καθόλου... Ενώ άρχισε αρκετά ελπιδοφόρα και πολλά από τα καλά μηνύματα που περνάει άρχισαν να διαφαίνονται, στη πορεία το πράγμα ξέφυγε εντελώς. Πέρα από τη γραφή η οποία ήταν αρκετά απλοϊκή και αφελής ακόμα και η ίδια η υπόθεση ήταν το ίδιο αφελής και "έμπαζε" από πολλά σημεία. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι η Rowling είχε πει ότι η ίδια ήξερε τι θα γίνει στη συνέχεια αλλά δεν είχε σκοπό να γράψει μυθιστόρημα ή να την πει με κάποιο τρόπο στο κοινό και όταν οι συγγράφοντες της σε αυτό το σενάριο, της πρότειναν να ανεβάσουν ένα θεατρικό με τη συνέχεια της ιστορίας, τότε μόνο εκείνη αφού το σκέφτηκε πρώτα, είπε το 'ναι'. Για το τρόπο γραφής, πιστεύω ευθύνονται αποκλειστικά οι Jack Thorne και John Tiffany (γιατί η Rowling δεν γράφει έτσι!) αλλά για την πλοκή του έργου κυρίως η Rowling.

    Μου φαίνεται απλά εξωφρενικό ότι η Rowling σκέφτηκε αυτή την ιστορία, η οποία δυστυχώς δεν είναι fan-fiction όσο και να το θέλαμε αφού γράφτηκε υπό την ευλογία της και με την καθοδήγηση της. Το χειρότερο είναι ότι με την όλη καμπάνια "keep the secrets" και μέχρι να κυκλοφορήσει το σενάριο σε όλες τις γλώσσες και η παράσταση να κάνει περιοδεία σε όλο το κόσμο (χάθηκε να βάλουν μια απευθείας αναμετάδοση της παράστασης σε θέατρα ανά το κόσμο όπως με τον Άμλετ του Cumberbatch και την Jane Eyre;), η Rowling δεν μπορεί να βγει και να εξηγήσει τα ανεξήγητα.

    Περίμενα μια καινούργια ιστορία και όχι ένα αναμάσημα των παλιών, γνώριμων καταστάσεων με ανήκουστες λεπτομέρειες και πληροφορίες, που σε κάνουν να θες να τραβάς τα μαλλιά σου από την απελπισία του πόσο παρατραβηγμένα είναι όλα και πως η Rowling μπόρεσε να τα σκεφτεί όλα αυτά εκτός και αν τελευταία αρέσκεται στο να διαβάζει fan-fiction του έργου της σε σημείο να χάσει και η ίδια τη μπάλα από την υπερβολική φαντασία. Λυπάμαι, αλλά αυτό δεν είναι Χάρι Πότερ.

    Πραγματικά, διάβασα από άτομα που διαβάζουν fan-fiction, ότι πολλά από τα στοιχεία που έχει το έργο έχουν όντως γραφτεί ήδη σε fan-fiction. Θα ήθελα να δω τη παράσταση από περιέργεια και πιστεύω ότι θα είναι αρκετά φαντασμαγορική αλλά τα σεναριακά κενά και η αφέλεια που χαρακτηρίζει την όλη ιστορία, τους διαλόγους κτλ. δεν μπορούν να καλυφθούν από ότι οπτικά φαντασμαγορικό έχει να προσφέρει αυτή η παράσταση. Στο goodreads έβαλα δύο αστέρια για τα λιγοστά καλά σημεία αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν μου άρεσε καθόλου οπότε στη πορεία το άλλαξα σε ένα.

    Συγκεκριμένα θα ήθελα να σχολιάσω κάποια σημεία. Δεν συμφωνώ ότι ο Σέντρικ που ήταν Huffleuff και καλό, ηθικό παιδί θα μπορούσε ποτέ να γίνει Θανατοφάγος όσες οδυνηρές εμπειρίες κι αν είχε (η όλη ιδέα είναι τουλάχιστον αφελής) και πιστεύω ότι απλά η Rowling προσπαθεί να μας πείσει πως αν δεν είσαι Gryffindor είσαι επιρρεπής στο κακό (βλέπε απουσία αντικειμένου του Gryffindor απ'τα Horcruxes), κάτι που δεν πιστεύω ότι ισχύει. Κι αν το πάρουμε έτσι όπως λες, υπήρχαν πολλοί χαρακτήρες που γυρίζοντας το χρόνο πίσω θα μπορούσαν να είχαν σωθεί και όχι μονάχα ο Σέντρικ ή ο Τζωρτζ. Επίσης, όταν περιγράφεις έναν Κοιτώνα ως αυτό των πονηρών που κάνουν τα πάντα για να πετύχουν το σκοπό τους και βάζεις δύο παιδιά τα οποία δεν συμβαδίζουν με αυτή τη περιγραφή μόνο και μόνο για να σπάσεις τη προκατάληψη -που όντως δεν πρέπει να φτάνει σε σημείο λεκτικής βίας, αποκοπής σχέσεων ή bullying- απλά δεν στέκει. Εκτός κι αν βαφτίσουμε την αφέλεια-χαζομάρα, πονηριά και την ανιδιοτέλεια-αυτοθυσία, κάνω τα πάντα για να πετύχω το σκοπό μου! Η Bellatrix πότε ακριβώς είναι έγκυος; Στο 6ο βιβλίο; Και το μωρό που είναι στο 7ο; Και το αποκορύφωμα ήταν η επιστροφή στο Godric's Hollow! Πόσο κουλό! Τέλος, κάτι εύστοχο που διάβασα: "Μερικά πορτρέτα είναι καλύτερο να μη μιλάνε..." Και κυρίως όταν δεν έχουν να πουν κάτι ουσιώδες πέρα από τα τετριμμένα που όλοι γνωρίζουμε και είναι άσχετα με τα όσα συμβαίνουν. Συμφωνώ απόλυτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γενικά είμαι της άποψης πως είτε μ' αρέσει είτε δε μ' αρέσει η εξέλιξη μιας ιστορίας, αυτή είναι εφόσον αυτή θέλησε να είναι ο δημιουργός της και δε μου πέφτει λόγος. Τώρα και έτσι να είναι, έτσι ακριβώς να είναι η εξέλιξη της ιστορίας, προσωπικά δε με χάλασε. Κι αν αυτό ήθελε να είναι η Ρόουλινγκ, δικαίωμά της. Μια συμφοιτήτρια όταν της άρεζε το τέλος ενός βιβλίου σαν τέλος, δε διάβαζε τα επόμενα για να μην της το χαλάσουν, είναι κι αυτό μια επιλογή.

      Ναι είναι ελαφρύ (είναι θεατρικό), ναι γίνονται παρατραβηγμένα πράγματα (είναι θεατρικό), η λογική του θεάτρου διαφέρει από εκείνη του μυθιστορήματος. Σενάριο διαβάσαμε, όχι μυθιστόρημα. Δεν πιστεύω τόσο ότι θα αντισταθμίσει τις όποιες αδυναμίες του κειμένου κάποιο φαντασμαγορικό εφέ, όσο οι υποκριτικές ικανότητες των ηθοποιών, στις οποίες και πιστεύω πως ελπίζει. Το αν το κείμενο έχει ομοιότητες με fan fiction δεν έχει να κάνει, προφανώς και θα έχει ομοιότητες, με τόσα fan fiction που έχουν γραφτεί και με τόσο φανατικό κοινό που μετά από χρόνια ξαναδιαβάσματος και μελέτης έχει πιάσει το πνεύμα και το σκεπτικό της Ρόουλινγκ και μπορεί να δημιουργήσει κάτι αντίστοιχα καλό με τον κόσμο της.

      Το ότι ο Σέντρικ από Χάφπλαφλ θα μπορούσε να εξελιχθεί σε Θανατοφάγος δεν το θεωρώ διόλου απίθανο. Κάθε άνθρωπος έχει και καλή και κακή πλευρά, δε νομίζω να είναι όλοι οι Χάπλπαφλ αγγελούδια. Αντικείμενο του Γκρίφιντορ που θα μπορούσε να γίνει Πεμπτουσιωτής είναι το σπαθί, αλλά δε νομίζω ότι θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο, ούτε και να το βάλει στο χέρι γενικά. Ο βασικός λόγος που δεν μπόρεσε να βάλει στο χέρι κάτι από τον συγκεκριμένο κοιτώνα θεωρώ πως ήταν ο Ντάμπλντορ, που ήταν Γκρίφιντορ και ο ίδιος. Πώς θα μπορούσε να κάνει πεμτουσιωτή κάτι τόσο κοντά του;; Η Ρόουλινγκ έχει βάλει και τον Σνέιπ στο Σλίθεριν. Ίσως να είναι πιο σκοτεινοί, δεν είναι απαραίτητα κακοί.

      Το πότε ήταν έγκυος η Μπέλατριξ όντως κι εγώ δεν μπορώ να το προσδιορίσω ακριβώς, αλλά θα μπορούσε να είναι οποτεδήποτε, δεν ήταν αυτή ο κεντρικός ήρωας των βιβλίων και δεν εμφανιζόταν και σε κάθε κεφάλαιο.

      Γενικά δε με χάλασε, πέρασα πολύ ωραία με αυτό το βιβλίο, ενθουσιάστηκα πολύ σε πάρα πολλά σημεία, σοκαρίστηκα σε άλλα, γενικά μου προκάλεσε έντονα συναισθήματα. Ναι, δεν είναι τέλειο, είναι σενάριο και δεν είναι γραμμένο από το χέρι της Ρόουλινγκ, αλλά αφού εκείνη το ενέκρινε δε μπορώ να φέρω κάποια αντίρρηση για τον κόσμο που δημιούργησε. Κάποια στιγμή όπως λες κι εσύ θα μας απαντήσει στις απορίες μας. Νομίζω πως είχες πολύ υψηλές προσδοκίες από το συγκεκριμένο βιβλίο και γι' αυτό και απογοητεύτηκες :)

      Φιλικά σου τα λέω όλα αυτά, γιατί είναι κρίμα τόση απογοήτευση..

      Διαγραφή
  2. Είμαι κι γω ανάμεσα σε εκείνους (λίγους μάλλον αλλά δε βαριέσαι γούστα είναι αυτά!) που ενθουσιάστηκαν με το βιβλίο και χάρηκα πολύ που διαβάζοντας το σχολιασμό σου βρήκα επιτέλους κάποιον που συμφωνεί μαζί μου!
    Αρχικά, μου άρεσε κι μένα πολύ που η ιστορία συνεχίστηκε εκεί που σταμάτησε το τελευταίο βιβλίο και στην ουσία πιάσαμε το νήμα από κει που το αφήσαμε! Βρήκα πολύ ωραίο το plot twist που μας δείχνει τον Αλμπους στον κοιτώνα του Σλίθεριν και μάλιστα με κολλητό του τον γιο του Μαλφόι, ο οποίος όμως δεν έμοιαζε σε τίποτα με τον πατέρα του, αλλά αντιθέτως ήταν πολύ καλός και ευαίσθητος και..και.. αν αρχίσω να απαριθμώ τις αρετές του δε θα σταματήσω ποτέ, τον λάτρεψα ! Σα χαρακτήρας μου έμοιαζε μια μίξη Ερμιόνης-διδύμων με την έννοια ότι ήταν απόλυτο nerd, όπως είπες και για ό,τι ήθελε έτρεχε στη βιβλιοθήκη αλλά σε πολλά σημεία είχε το χιούμορ και τον αυτοσαρκασμο του Φρεντ και του Τζορτζ (ίσως είναι ατυχής η σύνδεση μου αλλά αυτό ένιωσα διαβάζοντας το!)
    Κάτι ακόμα που μου άρεσε πολύ ήταν, όπως ανέφερες και συ, το γεγονός ότι θίγεται γενικά στο βιβλίο η σχέση πατέρα με γιου, τόσο ανάμεσα στον Χάρι και τον Άλμπους όσο και ανάμεσα στον Ντράκο και τον Σκόρπιους. Στην ουσία αυτό το κοινό σημείο των δυο πατεράδων τους φέρνει με κάποιο τρόπο κοντά. Ο Ντράκο μη μπορώντας να βλέπει θλιμμένο το γιο του (με τον οποίο δε μιλάνε και πολύ επι της ουσιας) εξαιτίας του ότι δεν μιλάει πια με τον κολλητό του πάει να βρει τον Χάρι και κάνουν μια πολύ ειλικρινή κουβέντα. Η σκηνή στην κουζίνα της Τζίνι που ο Ντράκο ανοίγεται και τους λέει πράγματα για τον εαυτό του, την οικογένεια του και τη σχέση του με το γιό του είναι από τις αγαπημένες μου! Αξίζει να σημειωθεί επίσης πως σε αυτή τη σκηνή ο Ντράκο δείχνει μια πολύ καλή ψυχή και επίσης είναι φανερό πως όσα πέρασε τον άλλαξαν και πως έχει κάνει την αυτοκριτική του και έχει παραδεχτεί τα λάθη και τις αδυναμίες του.
    Μια ακόμα αγαπημένη μου σκήνη, η πιο αγαπημένη μου θα έλεγα, ήταν φυσικά η συνάντηση του Σκόρπιους με τον Σνέιπ!! Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο χάρηκα διαβάζοντας το και πόσο συγκινήθηκα! Ανέκαθεν ήθελα να μάθω ποια θα ήταν η αντίδραση του όταν θα μάθαινε ότι ο Χάρι έδωσε το όνομα του στο παιδί του και αυτό που διάβασα καθόλου δε με απογοήτευσε! Γενικά όλο το σημείο που εμφανίζεται ο Σνέιπ και η σχέση που έχει αναπτύξει με τον Ρον και την Ερμιόνη, η αντίδραση του όταν μαθαίνει ότι στην άλλη πραγματικότητα πεθαίνει, η γενναιότητα που αποδεικνύει για μια ακόμη φορά, με έκαναν να αγαπήσω τον χαρακτήρα αυτό ακόμα περισσότερο!
    Κατά τ’αλλα συμφωνώ μαζί σου σε αυτό που έγραψες πως η ανάγνωση του ήταν πολύ εύκολη (θα το προτιμούσα βεβαια μυθιστόρημα, όπως όλοι, ώστε να έχουμε περισσότερες λεπτομέρειες), ήταν συγκινητικό και γεμάτο ανατροπές και πολύ αγωνία! Στα αρνητικά θα αναφέρω κι γω αυτό που είπες για τον Φρεντ -ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΝ ΦΕΡΟΥΝ ΠΙΣΩ-, το γεγονός ότι τα αδέρφια του Άλμπους είναι ολίγον τι ανύπαρκτα σε όλο το έργο και τέλος την απαράδεκτη συμπεριφορά του Χάρι σε πολλά σημεία (και κυρίως την ατάκα αυτή που είπε στον Άλμπους) . Ίσως είχα κι άλλα όταν το πρωτοδιάβασα τοτε που κυκλοφόρησε αλλά αυτά θυμάμαι τώρα!
    Συγγνώμη για το μακροσκελές μου κείμενο/σχολιο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πάντως αν και λίγοι όσοι μας άρεσε, όσοι πήγαν και το είδαν όλοι το λάτρεψαν. Νομίζω το βασικό μας θέμα είναι ότι είναι τύπου σενάριο και όχι μυθιστόρημα όπως έχουμε συνηθήσει και έχουμε πιο πολλές απαιτήσεις.

      Ο Σκόρπιους ήταν φοβερός σαν χαρακτήρας, πιο συμπαθητικός και από τον ίδιο τον Άλμπους, και κατά κάποιον τροπο του ταίριαζε κι εκείνου ο χαρακτηρισμός "καταραμένο παιδί" που ίσως τελικά να ταιριάζει λίγο σε καθε θύμα bullying.

      Τις προάλλες πάντως σκεφτόμουν πως ίσως ήρθε ο καιρός να του κάνω μια επαναληψη ;)

      Διαγραφή
    2. Συμφωνω απολυτα,κατα καποιο τροπο ήταν και ο Σκορπιους "καταταμενο παιδι".. αλλα πραγματικα αξιοθαυστος χαρακτηρας! Παρα τα οσα βιωνε καταφερνε παντα να ειναι τοσο συμπαθης σε αντιθεση με τον Αλμπους που εβγαζε ενα θυμο και μια αρνηση για ολα!

      Μετα την αναγνωση της παρουσιασης σου και αφου θυμηθηκα το πόσο το ειχα απολαυσει με επιασε και μένα η επιθυμια να το ξαναδιαβασω..! Αλλωστε δε θα μου παρει και πολυ καιρο!Μονορουφι θα φυγει παλι!

      Διαγραφή