Ο διάβολος φοράει Prada!

Τι θέλανε να πετύχουνε οι δικοί μας με αυτό το ανεκδιήγητο τερατούργημα που θα έκανε ακόμα και την Κάρυ Μπράτσο να φρίξει; Προφανώς λιγότερες πωλήσεις! Για ποιο λόγο δεν κράτησαν το πασίγνωστο ξένο εξώφυλλο που είναι και σικ και Pradaish και γενικότερα τέλειο; Εεε... χμμμ.... δεν έχω ιδέα! Και υποτίθεται ότι στη χώρα μας ξέρουμε από μόδα! 

Γιατί καλέ μου Λιβάνη μου δίνεις πάλι δικαίωμα να σχολιάσω το εξώφυλλό σου; Πώς να το κάνουμε, είναι κι αυτό κριτήριο για την επιλογή του βιβλίου. Κι αν δεν αγαπούσαμε την ιστορία από την ταινία θα ρίχναμε δεύτερη ματιά σ' αυτό το κόκκινο πέδιλο που δε θα φορούσε ΠΟΤΕ η Μιράντα; Know your audience!!!

Αλλά τέλος πάντων! Φτάνουν οι κακίες. Κατά βάθος είμαι ιδιαίτερα ικανοποιημένη από τις εκδόσεις Λιβάνης που κυκλοφόρησαν αυτό το βιβλίο στη γλώσσα μας και δεν αναγκάστηκα να το διαβάσω στα αγγλικά (και είναι και μεγάλο!!) Ας προχωρήσουμε στην ιστορία!

Όταν πρωτογνώρισα την ιστορία (από την ταινία φυσικά) ακουγόταν πως επρόκειτο για τις πραγματικές εμπειρίες της συγγραφέως στο πλευρό μιας από τις πιο διάσημες, πασίγνωστες, επιτυχημένες γυναίκες στο χώρο της μόδας.* Μιας γυναίκας τόσο σημαντικής, ώστε ένα εκατομμύριο κοπέλες θα πέθαιναν για να δουλεύουν γι' αυτήν. Βέβαια κι ένα εκατομμύριο  θα πέθαιναν δουλεύοντας γι' αυτήν!

Η Μιράντα Πρίστλι (του βιβλίου) είναι πολύ πιθανό να έχει συγγένεια πρώτου βαθμού με τον ίδιο τον διάβολο. Είναι τόσο κακιασμένη, ξεσπάει τόσο πολύ σε όλους τους άλλους, είναι μια τέτοια επιτομή της σατανικότητας που δεν πάει το μυαλό σας!! Η Μιράντα του βιβλίου στην πραγματικότητα δεν αγαπάει απολύτως τίποτα. Βαριέται και κάνει σε όλους τη ζωή πατίνι, απλά επειδή μπορεί. Οι δημιουργοί της ταινίας, προφανώς, είδαν όλη αυτή την κακία και θέλησαν να μας κάνουν να τη μισήσουμε λίγο λιγότερο, οπότε μας έδωσαν μια Μιράντα που είναι μεν κακιά, αλλά είναι και λατρεία (Μέριλ Στριπ, παρακαλώ!!), και ξέρει πραγματικά από μόδα, και είναι μια Κυρία, που τα όποια της προβλήματα συμπεριφοράς απορρέουν από δυσκολίες στην προσωπική της ζωή, λίγο έντονο και απόλυτο χαρακτήρα, αλλά σε γενικές γραμμές, η Μιράντα της μεγάλης οθόνης μπορεί να είναι bitch αλλά ξέρει τι θέλει! Η Μιράντα του βιβλίου είναι απλά μια Σκύλα! Σκέτο!

Η Άντρεα του βιβλίου πάλι, με την Άντρεα της ταινίας δεν έχουν μεγάλες διαφορές. Πέρα από το ότι η δεύτερη μια συμπάθεια την έχει σε κάποια φάση για την αφεντικίνα της, ενώ η πρώτη τη μισεί από την αρχή ως το τέλος κι ακόμα παραπέρα. Είναι μια απλή κοπέλα που βρίσκει μια μοναδική (!) ευκαιρία (!!) να μπει πιο γρήγορα στο χώρο της δουλειάς που την ενδιαφέρει. Είναι επίσης ατσούμπαλη και δεν μπορεί να ξεκαθαρίσει τις προτεραιότητές της (κουβαλάει καυτούς καφέδες, ενώ παράλληλα μιλάει στο κινητό και προσπαθεί να ανάψει και τσιγάρο, δε σου φταίει η Μιράντα, καλή μου, άμα πέσουν όλα αυτά πάνω στα Manolo σου και καταστρέψεις μια περιουσία σε παπούτσια, ρούχα, τσάντες και παλτά!!). Ένα χρόνο πρέπει να αντέξει στο βιβλίο η Άντρεα, και σε αυτό τον ένα χρόνο που τον νιώθουμε στο πετσί μας θα τα ζήσει όλα!

Ο φίλος της Άντρεα (στο βιβλίο Άλεξ, στην ταινία Νέιτ ??? ) είναι ένας κόμματος, τέλειος άντρας, πιθανόν απόγονος του ίδιου του Ντάρσυ. Στην ταινία έχει απλά αυτό το μαλλί:

'nough said!

Και όχι μόνο έβαλαν τον Άλεξ/Νέιτ... έτσι, αλλά έβαλαν και τον ηθοποιό αυτόν να παίξει τον Κρίστιαν (Έλληνας θεός στο βιβλίο ο Κρίστιαν, όχι αστεία!!)

Δεν ξέρω αν είναι πάντα έτσι ή έτυχε να είναι ΤΟΣΟ χάλια σε αυτή την ταινία. Δεν ξέρω τι μου φταίει... Κάτι με τα φρύδια του... Είναι βαμμένα; Βγαλμένα; Έχει κάνει μπότοξ στα μάτια του; Φοράει κασκόλ σε στυλ τρελός Γάλλος ζωγράφος; Δεν ξέρω πραγματικά τι φταίει αλλά είναι ΕΝΤΕΛΩΣ ΛΑΘΟΣ!!! 

Η Έμιλυ της ταινίας και η Έμιλυ του βιβλίου είναι απλά το ίδιο ακριβώς πρόσωπο. Τελεία.

Η κολλητή-συγκάτοικος της Άντρεα, Λίλι, που στο βιβλίο την βλέπουμε να κάνει το ένα λάθος πίσω από το άλλο (και αναρωτιόμαστε γιατί κάνει ακόμα παρέα μαζί της η Άντρεα, αλλά λέμε ντάξει, να μην είμαστε τόσο αυστηρές και να της δώσουμε ακόμα μια ευκαιρία, παρόλο που και αυτή την ευκαιρία η Λίλι θα την πετάξει μέσα σε μια λίμνη από σκατά, και λέμε ας της δώσουμε άλλη μια τελευταία ευκαιρία, που η Λίλι θα την πάρει αγκαλιά και θα βουτήξει μαζί της στη λίμνη με τα σκατά - ουφ!) ε τέλος πάντων η Λίλι, στην ταινία είναι εκκωφαντικά απούσα! Μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή της Άντρεα, αλλά δεν πειράζει.

Μια άλλη πολύ μεγάλη διαφορά του βιβλίου από την ταινία (πέρα από το τρανταχτά διαφορετικό τέλος, που εντάξει, δε με χάλασε και τόσο) είναι το πώς ένιωθα διαβάζοντας το ένα και βλέποντας το άλλο. Να σας πω απλά ότι όταν είδα για πρώτη φορά την ταινία στον κινηματογράφο, το 2006, ήμουν φοιτήτρια στη Θεσσαλονίκη. Πήγαμε με τη φίλη μου, τη Ζωή, και παρακολουθήσαμε την ταινία στα Odeon. Την επόμενη μετά τα μαθήματά μας πήγαμε για ψώνια, γυρίσαμε όλη τη Θεσσαλονίκη, μπήκαμε σε όλα τα μαγαζιά και ψωνίσαμε με μανία ρούχα, παπούτσια και αξεσουάρ (μη φανταστείτε βέβαια τίποτα τρομερό, φοιτήτριες ήμασταν!). Διαβάζοντας το βιβλίο πριν από κανένα μήνα, κοίταζα τα ωραία μου ρουχαλάκια το πρωί στη ντουλάπα και διάλεγα το παλιό χοντρό πλεκτό της μαμάς μου, το πιο άνετο παντελόνι μου και τις στρωτές μου μπότες που κοντεύουν να λιώσουν στα πόδια μου. Μπορεί να διάβαζα για Prada, Gucci και Armani, όμως η αίσθηση ήταν εντελώς διαφορετική. Στην ταινία μέχρι και το μαλλί της αγαπημένης Αν Χάθαγουεϊ με τη μοντέρνα φραντζούλα μας έκανε να θέλουμε να τρέξουμε στην κομμώτρια. Για να μην αναφέρω το απόλυτα σικ λευκό (Ναι! Λευκό!) μαλλί της ακόμη πιο αγαπημένης Μέριλ Στριπ που μας κάνει να μην αγχωνόμαστε για το μέλλον, ακόμα κι αν ασπρίσουν όλα μας τα μαλλιά, μπορούμε να δείχνουμε τόσο στυλάτες!!! Το βιβλίο σε κάνει να τα σιχαίνεσαι όλα αυτά. Τόσο μεγάλη διαφορά!

Γιατί να το διαβάσετε ή έστω να δείτε την ταινία; 

*Μάθετε κι αυτό: Οι φήμες πως βασίζεται εν μέρη σε πραγματικά γεγονότα επιβεβαιώνονται στα εξής:

Η συγγραφέας, όπως και η Άντρεα, όταν τέλειωσε το πανεπιστήμιο ταξίδεψε στην Ευρώπη, την Αφρική και την Ασία, προτού επιστρέψει στο Μανχάταν και πιάσει δουλειά σαν προσωπική βοηθός της Anne Wintour (δεξιά), αρχισυντάκτρια της αμερικανικής Vogue, μιας γυναίκας αυστηρής και αυταρχικής που ορίζει η ίδια το τι είναι και τι δεν είναι στη μόδα σε παγκόσμιο επίπεδο. Η Lauren Weisberger (αριστερά) άντεξε μόλις 10 μήνες στο πλευρό της απαιτητικής αφεντικίνας της και αφού έφυγε κάθισε και έγραψε αυτό εδώ το βιβλίο, βάζοντας πέρα από τις σάλτσες και μερικά πραγματικά γεγονότα και περιγραφές του κάποιες φορές παράλογου κόσμου της μόδας και της υποκρισίας που χαρακτηρίζει την υψηλή κοινωνία της Νέας Υόρκης. 

Αυτό που βλέπετε σε αυτή τη φωτογραφία δεν είναι φωτογραφία της Wintour στα στούντιο της ταινίας, αλλά φωτογραφία από το δικό της γραφείο, στη Vogue. Απ' ότι φαίνεται έδειξε ανωτερότητα και έπαιξε το παιχνίδι της πρώην βοηθού της, με στυλ. Το 2009 μάλιστα γυρίστηκε και μια ταινία-ντοκυμαντέρ με τα παρασκήνια ενός τεύχους της Vogue, δια χειρός της ίδιας της Anna Wintour, που λέγεται  The September Issue και ανυπομονώ να το δω!!